Բժիշկներ
«Հայրենիքի նվիրյալները`1991-1994» շարքից` անեսթեզիոլոգ Վարուժան Հովհաննեսի Հակոբյան
![«Հայրենիքի նվիրյալները`1991-1994» շարքից` անեսթեզիոլոգ Վարուժան Հովհաննեսի Հակոբյան «Հայրենիքի նվիրյալները`1991-1994» շարքից` անեսթեզիոլոգ Վարուժան Հովհաննեսի Հակոբյան](up/article/big/file_57789_7654609.jpg)
«Ես այնտեղ հասկացա, որ մարդ պետք է ապրի պարզ ճակատով, վախկոտ, խաբեբա չլինի, պետք է ճիշտ ապրել, կյանքի ճիշտ օրենքներով և վերջ…»
Ինչո՞ւ որոշեցիք բժիշկ դառնալ
Միջին դասարաններից արդեն բժիշկ դառնալու մտահղացումը կար, բայց դա որոշում էր, թե` ոչ, դժվար է ասել: Հետո դա շատ դժվարությամբ իրագործվեց:
Միշտ շատ լավ եմ սովորել և՛ դպրոցում, և՛ ինստիտուտում: Արդեն չեմ հիշում, թե ինչու էի ուզում բժիշկ դառնալ: Եղբայրս էր բժիշկ, հեռու ազգական բժիշկներ ունեինք…
1994-99 թ.թ. աշխատել եմ զինվորական հոսպիտալում, որից հետո «Աստղիկ» բժշկական կենտրոնում եմ աշխատում:
Հայրենիք, ազգային արժեքներ. ի՞նչ են Ձեզ համար
Ես միշտ հայամետ, ազգամետ եմ եղել, ազգային արժեքները միշտ վեր եմ դասել: Անգամ դժվար տարիներին երբեք մտքովս չի անցել ուրիշ երկիր մեկնել: Հնարավորություն եմ ունեցել ԱՄՆ, Ռուսաստան գնալու, ընկերներ ունեի, որ գնացին այլ երկրներ և ինձ էլ էին առաջարկում գնալ: Ընտանիքս ռուսախոս էր, ինքս էլ ռուսական դպրոց եմ ավարտել, բայց դա բոլորովին չի նպաստել ավելի պակաս ազգասեր լինել:
Ծնվել եմ Ադրբեջանում, Կիրովաբադում, այնտեղ ապրել եմ 5 տարի: Իմ բոլոր ազգականները 1988-ին այնտեղից Ռուսաստան մեկնեցին: Հնարավորություն կար` Ռուսաստանում հաստատվելու:
Մայրս Գետաշենից է, հայրս՝ Բանանց գյուղից: Երևի այդտեղից է եկել իմ ներքին կապն Արցախի հետ:
Ի՞նչ հոբբիներ ունեք…
Շատ էի սիրում ֆուտբոլ խաղալ, սպորտով զբաղվել եմ դեռևս երիտասարդ տարիքից` մինչև 45 տարեկանը: Շատ էմ սիրում հայրենասիրական երգեր, Արթուր Մեսչյանի, Ռուբեն Հախվերդյանի երգերը:
Երբ սկսվեց շարժումը… երկրաշարժ… պատերազմ…
Երկրաշարժի ժամանակ ես աշխատում էի Լենինականում. մինչև 1992 թվականը Ամասիայի շրջանում եմ աշխատել: …Այդ ժամանակ տանից դուրս էի եկել և հիվանդանոցում էի: Հիվանդանոցը չէր փլվել, բայց, որտեղ ապրում էի՝ ավերակ էր դարձել: Փաստորեն… փրկվել եմ: Ամեն բան իմ աչքի առաջ է եղել՝ ավերվածություններ, զոհեր: Դա շատ մեծ սթրես էր, և այդ տեսարանները դեռ իմ մեջ են:
Սկզբում փրկարարների հետ էի աշխատում, հետո, երբ շրջանից վերադարձա, մի քանի ամիս անց գնացի Արցախ, պատերազմ:
Շարժման սկզբում մասնակցում էի հանրահավաքներին, այդ ժամանակ վերջին կուրսի ուսանող էի:
1992-ին որոշեցի գնալ Արցախ, բայց արդեն համալրված էր տվյալ ծառայության կազմը՝ վիրաբույժներ, անեսթեզիոլոգներ, և ինձ ընդամենը գրանցեցին: Կանչեցին 1993-ին:
Ես հայկական բանակի սպա էի: Մենք Հորադիզում էինք: Հոսպիտալն առաջնագծում էր: Առաջին 2 ամիսը առաջնագծի բուժկետում էի, հետո, երբ կարիք եղավ, գնացի Հադրութի հոսպիտալ, Ֆիզուլիի շրջան: Գնդի հրամանատարը Արթուր Աղաբեկյանն էր:
Մինչև հրադադարը գրեթե այնտեղ եմ եղել: Հրադադարից 10 օր առաջ, հոսպիտալի լուծարումից հետո, Գորիս գնացի, հետո տեղափոխվեցի կենտրոնական հոսպիտալ: Հրադադարից հետո հոսպիտալում երկար աշխատեցի, զորացրվեցի 1999-ին:
Երբ գնում էիք, պարզ էր, որ վտանգում էիք Ձեր կյանքը…
Իհարկե՛, ինչ խոսք: Գնալ նշանակում էր՝ պատրաստ լինել ամեն բանի… Բայց այդ օրերին անգամ ժամանակ չկար նման բաների մասին մտածելու:
Երիտասարդ էի՝ 30 տարեկան, բոլորս էլ երիտասարդ էինք: Վախի և տագնապի զգացում լինում էր միայն, երբ վտանգավոր վիճակ էր ստեղծվում: Ներքին անհանգստություն, բնական է, լինում էր, բայց մենք աշխատանքը չէինք կարող դադարեցնել և շարունակում էինք աշխատել: Աշխատանքով զբաղված չէինք էլ մտածում: Էքստրեմալ պայմաններում մարդիկ ինչ-որ ներքին ուժով են ասես լցվում: Գուցե առաջին 2-3 շաբաթն է հոգեբանորեն դժվար, բայց հետո …
Երբ կրակոցները, պայթյունները, ինքնաթիռների թռիչքները դադարում էին, նոր միայն սկսում էինք մտածել տան, առօրյայի մասին:
Ընտանիքը տեղյակ էլ չէր, թե որտեղ եմ, ինչ եմ անում, ոչինչ չէին պատկերացնում: Կապ չկար: Ես ամիսը մեկ անգամ էի զանգահարում, երբ 2 օրով գնում էի Գորիս և ասում էի՝ ամեն բան նորմալ է:
Հոսպիտալի առօրյան…
Հոսպիտալը կազմավորված էր մի ադրբեջանցու տանը: Միահարկ սեփական տուն էր՝ սենյակներից մեկը վիրահատարանն էր, մյուսը՝ հետվիրահատարանը, մեկ ուրիշը՝ ննջարանը, մի սենյակն էլ՝ ճաշասենյակը: Հոսպիտալի պետը Տարոն Տոնոյանն էր:
Ծանրաբեռնվածությունը պարբերական էր՝ երբ ակտիվ գործողություններ էին, շատ ծանրաբեռնված էինք լինում: Օրն այնքան շուտ էր անցնում՝ վիրահատություններ, վիրահատություններ, վիրահատություններ…
Իսկ երբ ակտիվ գործողությունները մի փոքր դադարում էին, այդ ժամանակ դարձյալ ծանրաբեռնվածություն կար, կրկին պատահական վիրավոր էին բերում, վիրավորներ միշտ կային:
Մենք զենքով էինք, որպեսզի, երբ պետք լինի, նաև կռվի մեջ մտնենք, քնելիս զենքը բարձի տակ էինք դնում: Շատ էինք առաջնագծին մոտ, ցանկացած պահի կարող էր շրջափակում լինել: Հադրութն ավելի հեռու էր առաջնագծից:
Մենք վիրավորներին օգնություն էինք ցույց տալիս և ուղարկում Հադրութ կամ Ստեփանակերտ:
Այդ տարիներն ի՞նչ փոխեցին Ձեր մեջ
Հոգեբանորեն փոխվեցի, արժեքներն էլ փոխվեցին:
Պատերազմական պայմաններում կյանքի իմաստը բավականին փոխվում է, շատ բաներ, որ նախկինում կարևոր էին, դառնում են արդեն ոչ էական: Ես այնտեղ հասկացա, որ մարդ պետք է ապրի պարզ ճակատով, վախկոտ, խաբեբա չլինի, ճիշտ է պետք ապրել, կյանքի ճիշտ օրենքներով և վերջ… Պետք չէ մեծ-մեծ նպատակներ դնել՝ նյութական, ֆինանսական…. Դա պարզապես անիմաստ է:
Ավելի լավ է մտածել օգնելու, բարության մասին:
Այնտեղ իսկական ընկերություն էր, երբ համեմատում եմ քաղաքի ընկերության հետ; Այնտեղի ընկերությունն ուրիշ էր, ջերմությունը մինչև այսօր կա, եթե հաճախ չենք էլ հանդիպում, միևնույն է, հոգով միասին ենք:
Մենք իրար փոխարինում էին, ասենք, Սուրիկը (Սուրեն Ինանցը) գիշերները չէր կարողանում աշխատել, գիշերները ես էի աշխատում, ցերեկը` քնում: Պետք էր լինում մի 2 օրով մեկին տեղ գնալ, փոխարինում էինք իրար: Եվ, ընդհանրապես, այդ պայմաններում բոլորը հարազատ են դառնում:
Գևորգ Գրիգորյանն էլ էր մեզ հետ: Գևորգն, իհարկե, իր տեսակով, անձնուրացությամբ առանձնանում էր մեր մեջ. մենք երիտասարդ էինք, ինքն` ավելի հասուն: Մեզ համար Գևորգն օրինակ էր: Գևորգի նման հերոսներ շատ քիչ կային: Իր մոտեցումներն այլ էին, մենք դեռ կյանքի փորձ չունեինք, դեռ ձևավորվում էինք որպես մարդ:
Ճիշտ է դա ազգի համար դժվար շրջան էր, բայց ինձ համար այդ տարիները շատ լուրջ, բեկումնային տարիներ էին` կայանալու տեսակետից, որպես` մարդ, որպես` մասնագետ:
Ես շատ հպարտ եմ, որ գնացել եմ:
Հիշողություններ…
Հիշողությունները շատ են, շատ ջերմ: Ամենավառը վերջին օրն է, երբ հրադադար էր և արդեն պետք է անձնակազմով հոսպիտալից հեռանայինք: Այնքան էինք կապվել, որ այդ հրաժեշտը՝ անձնակազմի, տեղացիների հետ, շատ սրտաճմլիկ էր:
Ամենավատ օրերը…
Ամենավատ, տագնապալից օրերն էին, երբ առաջնագիծը ճեղքվելու վիճակ էր ստեղծվում: Դա երկու անգամ է եղել: Գույքը սկսում էինք հավաքել, հետո ասում էին՝ դադարեցնել:
Տպավորված դեպքեր…
Շատ տպավորվել է մի դեպք. մի ադրբեջանցի` 18 տարեկան, գերի էին բերել` վիրավոր: Եվ զարմացել էի նրա նկատմամբ Գևորգ Գրիգորյանի վերաբերմունքով: Դա արտառոց մի բան էր. Գևորգը վիրահատեց նրան, ամեն տեսակի օգնություն և խնամք էր ցուցաբերում, եթե մեկն ուզում էր նեղացնել՝ սաստում էր: Ես երիտասարդ էի, և դա ինձ համար շատ տարօրինակ էր: Ինքս այդպես չէի վարվի: Դրանից հետո ես էլ սկսեցի քիչ առ քիչ խղճալ այդ զինվորին:
Ինչո՞ւմ է հայկական բանակի ուժը…
Այդ տարիներին անպիսի հզոր մարդկանց եմ հանդիպել: Եվ հասարակ կամավորական ջոկատների տղաներն էին ինքնազոհ կռվում: Հասարակ զինվորն էլ ղեկավարվում էր նրանց միջոցով:
Ընդհանրապես, զինվորական սպաները կադրային լեյտենանտներից լավ էին պատերազմում, շատ հմուտ էին:
Այնպես որ, որքան էլ Ադրբեջանը զինվում է, պետք չէ վախենալ: Կարևորը մարդկային գործոնն է, որովհետև զինվելուց հետո կռվել է պետք:
Շատ դեպքեր գիտեմ, երբ ծնողները գալիս էին իրենց երեխաներին տանելու, տղաները չէին գնում: Ասում էին՝ ընկերս այստեղ է, չեմ թողնի նրան:
Բայց, իհարկե, վատերն էլ կային: Նման մարդիկ այս կյանքում էլ են դժվարությունից խուսափում: Այնտեղ, թե այստեղ, այդպիսիները նույնն են: Օրինակ, արցախցի բուժծառայության պետ կար, ով ոչ մի օր չեկավ: Նա այսօր, առօրյայում էլ պետք է փախչի ծանր հիվանդից, ինքն իրենից, դա մարդու էության խնդիր է:
Այնտեղ երևում է, թե ով` ով է:
Եղել է ժամանակ, երբ իրավունք եմ ունեցել մեկ շաբաթով գնալ և այլևս չգալ: Այնտեղ ասում էին՝ «իջնել», իսկ ես չէի «իջնում»: Այնտեղ ամեն բան երևում է, այնտեղ չես կարող դեմքդ թաքցնել:
Ադրբեջանցիների մեջ ապրելը որևէ վերաբերմունք ձևավորե՞լ է Ձեր ընտանիքի անդամների մեջ նրանց նկատմամբ:
Մենք ընտանիքով Ադրբեջանում ապրելիս միշտ զգույշ ենք եղել: Մեր մեծերն ասում էին, որ մեր միջև դարավոր թշնամանք կա, որ թուրքը՝ թուրք է, և զգուշանալ է պետք: Դա կար: Բայց եղել են հատուկենտ դեպքեր, երբ թուրք հարևաններն օգնել են հայերին: Ցավոք, հատուկենտ…
Եթե նորից…
Նորից 1916-ին գնացել եմ: Իհարկե, դա ռազմական կենտրոնի ահազանգով էր, բայց մեր ընկերներով էինք հավաքվել: Մեզ հետ էր նաև Միքայելը: Ընկերներս կամավոր էին եկել: Գնացինք, բայց չեմ ասի, թե ուր…. ռազական գաղտնիք է: Կրկին կազմավորել ենք դաշտային հոսպիտալ: Փառք Աստծո, շուտ վերջացավ:
Այնտեղ տեսա այնպիսի մարդկանց, ինչպիսին այն ժամանակ էի տեսել: Բոլորն էլ պատրաստակամ էին` ցանկացած պահի:
Եվ եթե պետք լինի՝ իմ պատասխանը ևս պարզ է:
![](images/calendar.png)
Կարդացեք նաև
![ԵՊԲՀ. Հայրապետ Գալստյանի՝ կյանքեր փրկելու գլխավոր դեղատոմսը չհուսահատվելն է. զրույց բժշկագիտության նահապետի հետ ԵՊԲՀ. Հայրապետ Գալստյանի՝ կյանքեր փրկելու գլխավոր դեղատոմսը չհուսահատվելն է. զրույց բժշկագիտության նահապետի հետ](up/article/small/file_64234_509905.jpg)
84-ամյա անվանի բժիշկ-գիտնական Հայրապետ Գալստյանը կյանքի 64 տարիները նվիրել է մարդկանց կյանքերի փրկության կարևոր գործին...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Բժշկագիտության մեջ մեծ ավանդ ունեցած հայ կանայք (մաս 2) ԵՊԲՀ. Բժշկագիտության մեջ մեծ ավանդ ունեցած հայ կանայք (մաս 2)](up/article/small/file_64224_3124947.png)
Սիրելի՛ համալսարանականներ, ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում բժշկագիտության մեջ մեծ ավանդ ունեցած ևս 10 հայ կին գիտնականի անուն...
![](images/calendar.png)
![Ապրիլի 3-ին ծնվել է ռուս բժիշկ, ծանր ատլետ, ողնուղեղային վնասվածքներով հիվանդների ռեաբիլիտացիայի մեթոդիկայի հեղինակ Վալենտին Դիկուլը Ապրիլի 3-ին ծնվել է ռուս բժիշկ, ծանր ատլետ, ողնուղեղային վնասվածքներով հիվանդների ռեաբիլիտացիայի մեթոդիկայի հեղինակ Վալենտին Դիկուլը](up/article/small/file_24751_7455005.jpg)
Վալենտին Իվանովիչ Դիկուլը ծնվել է 1948 թ. ապրիլի 3-ին Կաունաս (Լիտվա) քաղաքում: Ծնողների մահվան պատճառով տղան ապրել է մանկատանը: Այնտեղ նա սովորել է ձեռնածություն և ակրոբատիկա...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Նոբելյան առաջին հայազգի դափնեկիր Արդեմ Պատապուտյանի՝ գիտությամբ զբաղվելու 13 կանոնները ԵՊԲՀ. Նոբելյան առաջին հայազգի դափնեկիր Արդեմ Պատապուտյանի՝ գիտությամբ զբաղվելու 13 կանոնները](up/article/small/file_63822_6538336.jpg)
Նոբելյան առաջին հայազգի դափնեկիր, Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի պատվավոր դոկտոր, ամերիկահայ ականավոր գիտնական...
![](images/calendar.png)
![Դեկտեմբերի 22-ին ծնվել է ռուս սրտային վիրաբույժ, գիտնական և բժշկական գիտության կազմակերպիչ Լեո Բոկերիան Դեկտեմբերի 22-ին ծնվել է ռուս սրտային վիրաբույժ, գիտնական և բժշկական գիտության կազմակերպիչ Լեո Բոկերիան](up/article/small/file_22504_405912.jpg)
Բոկերիան աշխարհի այն քիչ սրտավիրաբույժների շարքին է դասվում, ովքեր կատարում են սրտի հետ կապված վիրահատությունների հայտնի արսենալ՝ ամենատարբեր ախտահարումների դեպքում: Վիրահատություններից շատերն այսօր աշխարհում չունեն...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Կես դար՝ բժշկության ոլորտում. Գագիկ Բազիկյանի մասնագիտական ուղին ԵՊԲՀ. Կես դար՝ բժշկության ոլորտում. Գագիկ Բազիկյանի մասնագիտական ուղին](up/article/small/file_62971_7339423.jpg)
Երևանի բժշկական ինստիտուտի բուժական ֆակուլտետում Գագիկ Բազիկյանը սովորել է 1966-1972 թվականներին: 1973 թվականին նա ընդունվել է Ռենտգենոլոգիայի և օնկոլոգիայի ինստիտուտ...
![](images/calendar.png)
![«Արմենիա» ՀԲԿ արյան ծառայությունը. հարցազրույց Մարինե Թովմասյանի հետ. armeniamedicalcenter.am «Արմենիա» ՀԲԿ արյան ծառայությունը. հարցազրույց Մարինե Թովմասյանի հետ. armeniamedicalcenter.am](up/article/small/file_62927_3476849.jpg)
Խոսենք «Արմենիա» ՀԲԿ արյան ծառայության մասին:
Կենտրոնում կատարվում են արյան հետ կապված այն գործառույթները, որոնք իրականացվում են...
![](images/calendar.png)
![Ի՞նչ է փոխվել. 16 տարի անց հարցազրույց Արմեն Չարչյանի հետ` նույն հարցերով Ի՞նչ է փոխվել. 16 տարի անց հարցազրույց Արմեն Չարչյանի հետ` նույն հարցերով](up/article/small/file_62765_4254548.jpg)
Մեդ-Պրակտիկ թիմի կողմից որոշում կայացվեց 2007 թվականին հրապարակվող «Ֆարմացևտ պրակտիկ» պարբերականի շրջանակում պրոֆեսոր Արմեն Չարչյանին հարցազրույցի ժամանակ հնչած...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. «Ապագան մեր այն երեխաներն են, որոնք ծնվել են և որոնք դեռ պետք է ծնվեն». պրոֆեսոր Օկոև ԵՊԲՀ. «Ապագան մեր այն երեխաներն են, որոնք ծնվել են և որոնք դեռ պետք է ծնվեն». պրոֆեսոր Օկոև](up/article/small/file_62624_4318453.jpg)
Մաշտոցի պողոտայով զբոսնելիս դժվար թե որևէ մեկն անտարբեր անցնի ծաղկեփունջը ձեռքին սպասող կամ անհանգստությամբ լցված հայրիկների, ծննդկանի հարազատների կողքով...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Վիրահատությունն առանց արվեստի և ստեղծագործության, սովորական արհեստ է. ԵՊԲՀ պրոֆեսոր Զարեհ Տեր-Ավետիքյան ԵՊԲՀ. Վիրահատությունն առանց արվեստի և ստեղծագործության, սովորական արհեստ է. ԵՊԲՀ պրոֆեսոր Զարեհ Տեր-Ավետիքյան](up/article/small/file_62204_1679327.jpg)
Պրոֆեսոր Զարեհ Տեր-Ավետիքյանը Հայաստանի առողջապահության ոլորտի, բժշկագիտության նվիրյալներից է, որը մինչ օրս աշխատում է՝ բժշկական գիտելիքներով զինելով ապագա բժիշկներին, փրկելով բազմաթիվ կյանքեր...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Ամենօրյա հրաշքների ականատես պրոֆեսոր Կարինե Առուստամյանը ԵՊԲՀ. Ամենօրյա հրաշքների ականատես պրոֆեսոր Կարինե Առուստամյանը](up/article/small/file_61716_4300943.jpg)
Կանանց առողջությանը և մայրությանը վերաբերող հարցերը բժշկական գիտությունների դոկտոր, ԵՊԲՀ մասնագիտական և շարունակական կրթության կենտրոնի մանկաբարձության և գինեկոլոգիայի ամբիոնի պրոֆեսոր...
![](images/calendar.png)
![Բժիշկ Յարութիւն Մինասեանի «111 Բռնադատուած Հայ Բժիշկներ․ 1920-1954» Գիրքը Բժիշկ Յարութիւն Մինասեանի «111 Բռնադատուած Հայ Բժիշկներ․ 1920-1954» Գիրքը](up/article/small/file_61458_8669166.jpg)
Բժիշկ Կարպիս Հարպոյեան
Մոնրէալ, 24 Յուլիս 2022
Բժիշկ Յարութիւն Մինասեանի մասին գրած եմ «Հայրենի բազմավաստակ բժիշկ հոգեբուժ...
![](images/calendar.png)
![ԵՊԲՀ. Բժշկագիտության երախտավոր Ալբերտ Զարացյանը նշում է ծննդյան 85-ամյակը ԵՊԲՀ. Բժշկագիտության երախտավոր Ալբերտ Զարացյանը նշում է ծննդյան 85-ամյակը](up/article/small/file_61215_6905161.jpg)
ԵՊԲՀ-ն հիշում ու գնահատում է իր նվիրյալներին, արժևորում նրանց կատարած տեսական ու գործնական աշխատանքը, տարիների վաստակը և փոխանցում նոր սերնդին՝ կոչումով բժշկի առաքելությունը շարունակելու...
![](images/calendar.png)
![Եթե բժիշկն ասաց, որ ամեն ինչ գիտի, ուրեմն սպառվել է որպես մասնագետ. Արեգ Սեփյան Եթե բժիշկն ասաց, որ ամեն ինչ գիտի, ուրեմն սպառվել է որպես մասնագետ. Արեգ Սեփյան](up/article/small/file_60660_2290745.jpg)
«Արմենիա» հանրապետական բժշկական կենտրոնի դիմածնոտային վիրաբուժության բաժանմունքի ղեկավար, դիմածնոտային վիրաբույժ, բժշկական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ Արեգ Սեփյանը զբաղվում է դիմածնոտային...
![](images/calendar.png)
![Հայաստանում բժշկական ապահովագրության ներդրումը` արդի պահանջ. հարցազրույց ՀԲԱ նախագահ Արմեն Սողոյանի հետ Հայաստանում բժշկական ապահովագրության ներդրումը` արդի պահանջ. հարցազրույց ՀԲԱ նախագահ Արմեն Սողոյանի հետ](up/article/small/file_60429_8424755.jpg)
Դեռևս 2019 թ. դեկտեմբերին կայացած Հայկական բժշկական ասոցիացիայի և առողջապահության ոլորտի մասնագիտական ասոցիացիաների համատեղ կազմակերպված խորհրդաժողովի ընթացքում քննարկվեց...
![](images/calendar.png)
![](images/white_bl.gif)
![](images/white_br.gif)
![](images/white_tr.gif)
![](images/white_tl.gif)
ԱՄԵՆԱԸՆԹԵՐՑՎԱԾ ՀՈԴՎԱԾՆԵՐԸ
-
Ժողովրդական դեղամիջոցներ
-
Հղիություն. 4-րդ ամիս
-
Հղիություն. 7-րդ ամիս
-
Կոճապղպեղ նույնն է՝ իմբիր, Ginger եւ Zingiber Officinale
-
Հղիություն. 6-րդ ամիս
-
«Արագիլ» հիմնադրամը ստեղծված է՝ օգնելու անպտղությամբ տառապող զույգերին. Կարինե Թոխունց
-
Հղիություն. 2-րդ ամիս
- 4-7 ամսական երեխաների սնուցումը
-
Ամուսնական առաջին գիշերը
-
Ընկերության մասին
-
Ինչպես ազատվել անցանկալի մազերից
-
Խնձորը` պզուկների դեմ. ազատվիր նրանցից 1 գիշերվա ընթացքում
-
Պարզվում է ապագա երեխայի սեռը կախված է մայրիկի սնունդից
-
Դդում
-
Կոճապղպեղ՝ նիհարելու համար (կոճապղպեղի թեյ)
-
Հիվանդություն, որը փոխում է մեր կյանքը` կրծագեղձի քաղցկեղ
-
Սեռական գրգռում
-
Արգանդի միոմա. նախանշանները, պատճառներն ու բուժումը
-
Երիցուկ դեղատնային - Ромашка аптечная - Matricaria chamomilla L.
-
Չիչխանի օգտակար հատկությունները
-
Քարավուզ (նույն ինքը՝ նեխուր)
-
Ինչպես ազատվել բերանի վատ հոտից`պարզ միջոց
-
Դիմակներ` մազերի համար
-
Հղիություն. 1-ին ամիս
-
Կրծքի ցավե՞ր ունեք. ինչ անել
-
Ընդհանուր տեղեկություններ մարմնի համակարգերի մասին
-
Ընտրություն ըստ հորոսկոպի
-
Հիվանդություն, որի համար պետք չէ ամաչել (թութք)
-
Հեշտոցային արտադրության պատճառները. մասնագետի անդրադարձը
- Բերանի խոռոչի լորձաթաղանթի ախտահարումը սովորական բշտախտի ժամանակ (սկիզբը` նախորդ համարում)
-
Հղիությունը և նախապատրաստվելը դրան
- Խոսենք այդ մասին. ձեռնաշարժություն
-
Երբ գլխացավն ախտանիշ է: Հանճարեղ և օժտված մարդկանց հիվանդություն
-
Լեղաքարային հիվանդություն. բուժման մեթոդները
-
Սեռական թուլության առաջին նախանշանները. news.am
-
Էկզեմայի տեսակները և բուժումը
-
Ուլտրաձայնային դոպլերոգրաֆիա (երկակի (դուպլեքս) անոթների)
-
ՈւՆԱԲԻ: Արևելյան բժշկության գաղտնիքները
-
Իրիդիոսքրինինգ
-
Գամմա-դանակը նշտարի փոխարեն